Tekstgrootte A A A

“Het voelt alsof ik in geleende tijd leef en daar geniet ik enorm van.”

Dhr. van Wesemael heeft een bijzondere groep vrienden. Op deze foto eren zij zijn broer, die 5 jaar geleden donor voor hem was.

Op 12 december 2013 is Van Wesemael getransplanteerd. “Zo’n 30 jaar geleden liep ik een auto-immuunziekte op: sarcoïdose (hierbij ontstaan spontaan ontstekingen in organen en gewrichten in het lichaam). Eerst had ik last van mijn knieën. Was het soms reuma? Maar later had ik ook pijn in ellebogen en schouders.” Van Wesemael ging naar de huisarts en drong aan op een bloedonderzoek. Hij werd daarna dezelfde middag nog gebeld en doorverwezen naar het ziekenhuis. “Daar zijn toen foto’s gemaakt en ik moest blijven. Het bleek dat mijn longen en nieren ook aangetast waren omdat de ziekte niet op tijd ontdekt was door mijn toenmalige huisarts. Ik heb een tijd opgenomen gelegen in het Erasmus MC. Ik kreeg prednison tegen de ontstekingen. Ook dronk ik heermoesthee, ik denk dat dat mogelijk ook heeft bijgedragen aan mijn herstel.” Tegen alle verwachtingen in hebben zijn nieren het zo nog 25 jaar lang volgehouden.

Levende donor

Maar 5 jaar geleden verslechterde zijn nierfunctie aanzienlijk. “Ik was toen patiënt van dokter Betjes. Hij zei: we proberen er nog wat aan te doen, maar meestal lukt dat niet. Ik raad je aan om op zoek te gaan naar een donor. Mijn broer wilde dit wel voor mij doen. Hij is professor aardkunde aan de universiteit in Louvain la Neuve maar het was voor hem geen probleem om naar Nederland te reizen. Hij had wel als enige voorwaarde dat ik zou stoppen met roken. Dit is gelukt, gelukkig.”

Van Wesemael zat op het randje van dialyse maar kon gelukkig net voor die tijd getransplanteerd worden. Zijn broer heeft de operatie uitstekend doorstaan en was met 2 dagen alweer thuis. “Ook ik voelde me als herboren. Waarschijnlijk is de ziekte erfelijk en is mijn vader hieraan overleden. Na de transplantatie ben ik meer aan mezelf gaan denken. Ik verloor door de economische crisis en nierfalen mijn vorige werk en ben na de transplantatie gaan handelen in tweedehands design. Het voelt alsof ik in geleende tijd leef en daar geniet ik enorm van.”

Foto

Maar hoe zit het nu met de foto? “Vroeger ging ik elk jaar met mijn ouders en broer naar een herberg in Frankrijk waar wij in hun boomgaard kampeerden. We liepen veel bergtochten met elkaar en het was er heerlijk. Toen ik 30 werd en mijn vader overleed (en ikzelf weer genezen was van sarcoïdose) , had ik opeens de behoefte daar weer naar terug te gaan.” Het bleek dat veel mensen die hij vroeger al kende daar ook nog steeds of weer kwamen. Inmiddels had de zoon van de eigenaar de herberg overgenomen. “Nu kom ik hier weer ieder jaar, samen met een vaste groep mensen. We maken bergwandelingen en ik ben soms ook gids. Deze foto is gemaakt tijdens een van deze wandelingen, in de zomer na de transplantatie. Mijn vrienden zagen mij als herboren en kwamen met het idee om mijn broer te eren met deze foto, waarbij we een hand op het hart leggen en een hand op de nier. Deze foto is opgestuurd naar mijn broer, samen met een gedicht.”

Terugkijkend op de transplantatie wil Van Wesemael nog zeggen dat hij het geluk heeft gehad hele goede artsen te treffen, zowel dr. Bakker van het (destijds) Zuiderziekenhuis als dr. Deinum en later dr. Betjes in het Erasmus MC. En natuurlijk zijn huidige arts dr. Hesselink. “Ook ben ik prof. Weimar dankbaar dat hij op een goede manier mijn broer heeft kunnen vertellen wat levende donatie inhoudt. Dit heeft hem toch ook wel het laatste zetje gegeven om aan mij zijn nier te doneren.”

Foto: Sebastien Finck

Reageer op dit artikel

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Verplichte velden zijn gemarkeerd met *

*

*