“Vijf jaar geleden begon het allemaal. Ik was moe, lusteloos en ik kon nauwelijks een kopje koffie vasthouden”, vertelt Frits. “Ik had het heel druk op mijn werk, dus ik dacht eerst dat het daardoor kwam. Toen de klachten bleven aanhouden ben ik toch naar de huisarts gegaan. Toen ik voor het eerst bloed liet prikken leek er niets aan de hand. Maar toch vertrouwde ik het niet en ik liet me doorverwijzen naar een reumatoloog.” De reumatoloog stelde vast dat het zeker geen reuma was, maar raadde Frits wel aan om zich te laten testen op virussen. Al gauw kreeg Frits de uitslag. De arts zei aan de telefoon: “kom maar meteen naar het ziekenhuis en neem maar een tasje mee.” Frits bleek GPA (de ziekte van Wegener) te hebben. Dit is een zeldzame auto-immuunziekte, waarbij ontstekingen ontstaan in de kleine bloedvaten. De ziekte tast de neus en de longen aan, maar kan ook de nieren aantasten. Dit was bij Frits het geval, want op het moment dat hij in het ziekenhuis kwam moest hij meteen dialyseren.
Geconfronteerd met dialyse
“Iedereen heeft wel eens gehoord van dialyseren. Maar wat een nierpatiënt moet doormaken, dat merk je eigenlijk pas als je er zelf mee geconfronteerd wordt”, vertelt Frits. Drie dagen in de week moest hij naar het ziekenhuis om te dialyseren. Op de dagen dat hij niet hoefde te dialyseren voelde hij zich moe en moest hij bijkomen. Dat kwam ook mede door de auto-immuunziekte. Frits mocht maar een halve liter water drinken per dag. “In de zomer leefde ik op ijsblokjes in mijn mond. Dat vond ik het moeilijkst aan mijn tijd aan de dialyse.” En daarmee hield de ellende nog niet op: “Al die rompslomp eromheen. Alle operaties die je moet ondergaan om een katheter aan te leggen, een shunt aan te leggen en noem maar op. Als de shunt verstopt was moest je weer opgenomen worden. Het was overleven.”
Van actief iemand, naar een ziek iemand
Je hele leven stort in elkaar. Ik had een hele internationale baan. Ik was veel op schepen en op booreilanden. Ik was leidinggevende van een afdeling en moest voor mijn werk heel veel op reis. De ene dag was ik in Aberdeen, de andere dag was ik in Oslo.” Frits veranderde van een heel actief iemand, naar een ziek iemand. Dat vond hij moeilijk te accepteren. Ook voor Annelies, zijn vrouw, veranderde er veel. “Je rol verandert van partner in een soort mantelzorger. Daarnaast probeer je je baan en het huishouden draaiende te houden. Je leven verandert in een routine waarbij je op en neer holt van je werk, naar het ziekenhuis en van het ziekenhuis weer naar huis.” Annelies had eigenlijk niet eens tijd om stil te staan bij het feit dat haar man ziek was. “Het kwartje viel pas later. Ja, het was zwaar. Gelukkig kreeg ik alle steun van mijn werkgever in deze tijd.”
Perfecte match
Toen Frits na twee jaar sterk genoeg was om een niertransplantatie te kunnen ondergaan, ging alles heel snel. Annelies had al sinds dag 1 dat hij moest dialyseren gezegd: “Je mag mijn nier hebben”. Het zou haar leven ook zoveel verbeteren als Frits niet meer zou hoeven dialyseren. “Ik kon het niet aanzien.” Tot hun grote verbazing bleken ze een perfecte match te zijn en doordat er een operatie uitviel, kon de transplantatie al heel snel plaatsvinden. “Ik vond het wel moeilijk om te accepteren dat Annelies haar nier aan mij zou geven”, vertelt Frits. “Ik dacht wat ga ik haar aandoen.” Maar Annelies vond het helemaal geen moeilijke beslissing. “Als je ervoor komt te staan, dan doe je dat gewoon. Ik heb geen seconde getwijfeld.” Frits hoorde al voordat hij getransplanteerd werd, dat de operatie van Annelies goed was verlopen. Dus hij kon met een gerust hart de operatiekamer in. De operatie verliep heel soepel.
Al drie jaar een nier
Als dank voor de donornier geeft Frits zijn vrouw ieder jaar een cadeautje. Dit jaar gaf hij haar een speciale ring en ketting. “De ketting bestaat uit aaneengeschakelde niertjes. Als je het niet weet, dan zie je het niet. Weet je het wel, dan zie je opeens de niertjes. Ik draag hem heel vaak!” Frits is heel blij met de nieuwe nier en vindt het fijn dat hij van de dialyse af is. Werken zit er helaas niet in en dat vindt Frits nog steeds moeilijk te accepteren. Wel heeft hij andere activiteiten omhanden. Zo doet hij vrijwilligerswerk bij Stichting Welzijn Ouderen in Zwijndrecht en is hij mentor van een familie in Dordrecht, waar hij een demente mevrouw begeleidt. Ook zet hij zich in voor de Nierpatiënten Vereniging Rijnmond. Hier organiseert hij onder andere themadagen en uitjes.
Leuke dingen blijven zien
“Ik had het me wel wat rooskleuriger voorgesteld, het leven na de transplantatie“, zegt Frits eerlijk. “Artsen hebben me wel gewaarschuwd, maar op het moment dat je een transplantatie krijgt hoop je toch op de meest positieve uitkomst.” Door alle medicatie heeft Frits ook andere kwalen erbij gekregen. “Er is goed mee te leven en ik ben dan ook heel blij dat ik een donornier gekregen heb. Toch blijft het moeilijk om te accepteren dat je actieve leven in duigen valt. Maar je kunt het beste je verstand op nul te zetten en focussen op de leuke dingen.”
