Tekstgrootte A A A

“Weer energiek door een niertransplantatie”

Al in een vroeg stadium werd bij René (42) vastgesteld dat hij cystenieren had, een erfelijke nierziekte waarbij de nierfunctie slechter wordt door vochtblaasjes in de nieren. Sindsdien volgden ieder jaar controles om het verloop in de gaten te houden. René’s vader had dezelfde erfelijke ziekte en moest destijds buikspoelingen (peritoneale dialyse) ondergaan. Hij werd daar erg ziek van, maar het was noodzakelijk om in leven te blijven. Gelukkig was dialyse bij René niet aan de orde. René was precies op tijd voor een pre-emptieve transplantatie. Op moment van opname functioneerde zijn nier nog voor 13%. De meeste patiënten gaan dialyseren als zij nog 10% nierfunctie hebben.

Initiatief

Het initiatief om de mogelijkheden van niertransplantatie uit te zoeken kwam vooral van René en zijn vrouw Sandra zelf. “René ging steeds meer bergafwaarts en zijn vooruitzichten waren niet heel positief. Dialyse werd als behandeloptie genoemd, maar we wilden graag weten wat nog meer mogelijk was en gingen daarom op zoek naar informatie over transplantatie. Al gauw belandden we in een het voortraject van een niertransplantatie.”

Doneren

“Behalve ik, stonden er nog twee mensen voor René klaar om hem te helpen”, vertelt Sandra. “Mijn nicht, maar ook een vriendin van het dansen wilden eventueel doneren. Zij wilden niet machteloos zitten toekijken hoe René achteruit ging.  Toch hebben we ervoor gekozen om eerst te bekijken of ik mijn nier kon doneren aan hem. Ik vond het prettiger om zelf mijn nier te geven, dan aan de zijlijn toe te kijken hoe een familielid of vriendin een operatie zou ondergaan voor mijn man. Het voorbereidingstraject verliep volgens het boekje; de match was goed, ik was gezond, niets stond de donatie in de weg.”

Kinderen

Tijdens de opname zorgden Sandra’s ouders voor de kinderen, Sven (11) en Roy (15). De kinderen vonden het toch spannend. Allebei hun ouders in het ziekenhuis, dat is nogal wat. “Vooral de oudste vroeg zich af of het allemaal wel goed zou komen en of Sandra na de operatie wel weer net zo gezond zou zijn als voor de operatie. De jongste zag vooral de positieve kanten. Hij zag helemaal voor zich hoe ik straks weer met hun zou kunnen voetballen, vertelt René. Op school hadden ze in hun klas verteld wat er ging gebeuren, zodat hun klasgenoten wisten wat er aan de hand was.”

Bloemen en kaarten

Na de operatie stond iedereen klaar om te helpen. Sandra’s ouders waren hun steun en toeverlaat in die tijd. Zij zorgden dat in huis alles op rolletjes liep, zodat Sandra en René in alle rust konden herstellen. “Het huis stond vol met bloemen en kaarten van iedereen. Misschien zelfs nog wel meer dan toen we kinderen kregen. Iedereen leefde mee en vond het heel bijzonder. Voor ons was de nierdonatie en transplantatie inmiddels al heel normaal. We deden het voor elkaar en voor ons gezin.”

Nieuwe start

En nu? “Het was een emotionele achtbaan, maar nu is het afgerond, zegt René. Ik neem met regelmaat mijn medicatie en dat gaat prima. Ik merk wel dat mijn lichaam opnieuw moet wennen als mijn medicatie wordt aangepast, maar probeer er verder niet al te veel mee bezig te zijn. Ik ben alweer aan het werk en kan weer voetballen met de kinderen.”  Ook met Sandra gaat het goed en zij is inmiddels ook weer aan het werk. “Na mijn donatie werd ik beloond met een speldje van de Nierstichting, vertelt Sandra. Een mooi symbolisch aandenken aan deze gebeurtenis. Maar nu is het klaar en hebben we een nieuwe start gemaakt.”

Reageer op dit artikel

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Verplichte velden zijn gemarkeerd met *

*

*