Hans Bart – directeur van de Nierpatiënten Vereniging Nederland – beschrijft in zijn boek de impact van een anonieme nierdonatie. Hij hielt zijn donatie lange tijd stil, maar besloot zijn donorschap geleidelijk aan binnen de vereniging bekend te maken. Dit bericht werd al snel opgepakt door andere media.
Doneren aan de gemeenschap van nierpatiënten
De vele nierpatiënten die hij leerde kennen, de slechte levenskwaliteit en levensverwachting; het raakte Hans Bart. Hij besloot zijn nier te schenken aan de ‘gemeenschap van nierpatiënten’. Hij kent zoveel mensen die hij zijn nier gunt. Daarom heeft hij anoniem zijn nier afgestaan. In het boek ‘Delen en Omzien’ gaat Hans Bart uitgebreid in op zijn beweegredenen voor zijn anonieme nierdonatie. Hij benadrukt echter dat het absoluut geen oproep is aan anderen om nierdonatie te overwegen. Ieder moet dat voor zichzelf beslissen. Hij beschrijft zeer mooi hoe hij zijn anonieme nierdonatie ervaren heeft. Ook wordt de gehele donatieprocedure zeer helder omschreven, van voorbereiding tot en met het herstel.
Kritische noot
Verbeterpunten voor de omgang met donoren voeren een lichte boventoon in het boek. De gezondste groep Nederlanders ‘donoren’ worden als patiënt behandeld. Deze andere ‘rol’ vraagt een andere communicatie vanuit de zorgverlener, oftewel ‘het systeem’, zoals hij het ziekenhuis herhaaldelijk noemt. Hans Bart bepleit dat ziekenhuizen hun ‘gastvrijheid’ zouden moeten verbeteren. Zowel vormen van miscommunicatie en ‘overcommunicatie’ en de formele aanspreekvormen zouden moeten worden aangepakt. De communicatie mag wel wat persoonlijker. Desalniettemin is hij het medisch team zeer dankbaar voor het mogelijk maken van de donatie.
Ls.
Ik spreek of zie, nooit iemand die anoniem een nier heeft afgestaan.
Maar het verbaast mij zeer, dat de Hr Bart er een andere mening op na houdt dan ik.
Ben in het AMC geweest, en ik heb niet anders dan lof.