Henk van Zuiden heeft anoniem zijn nier afgestaan. En hij is dichter. Onlangs heeft hij een dichtbundel genaamd ‘Danser van Aleppo’ uitgegeven waarin hij zijn persoonlijke ervaringen in poëzie heeft opgetekend. Onderstaande drie gedichten heeft hij aan prof. dr. Willem Weimar opgedragen. In het kader van 5 december, een dag waarop veel gedichten worden voorgelezen, kunt u ze hieronder lezen. Binnenkort komt er een interview met Henk van Zuiden met zijn verhaal online, dan leest u ook waar ‘Danser van Aleppo’ vandaan komt.
Fijne Sinterklaas!
Nephros I
Voor prof. dr. Willem Weimar
STORM
Dieren kijken anders. Luisteren ook. Hebben naast oren nog een ander luister- en voel iets. Dat weten mensen wel, de mensen weten alles. Noemen dat instinct. Dat denken ze. Ik dank je de koekoek. Doorgaans weten ze amper wat of een dier beweegt, wat in hem omgaat. Hoe blijheid en droefte in hem tekeer kunnen gaan. Al is dat te zien aan hun ogen, hun houding en het al dan niet reageren op iets.
Dat weet ik. Al ben ik niet een fluisteraar. Dat beleef ik, en dat, deze dagen in grote mate. Ik ben niet onrustig, ik heb geen angst. Toch is er iets bij Storm dat hem zegt dat ik binnenkort wegga. Nu komt hij elke morgen voor het opstaan tegen me aan liggen. Ga ik de badkamer in, kan komt hij binnen en gaat op de douchemat liggen. Wachten tot ik klaar ben.
Nephros II
HIJ OOK
Stapt hij zo dadelijk ook zijn bed in ~
En voordat hij dat doet, strijkt hij een hand over borst en buik? Nog geen vlijmscherp instrument maakte opening in het vel. Buitenkant gaaf, binnenin rommelt het. Wat eruit ziet als ’n gestileerd hart wordt morgen opgezocht en eruit gehaald. Dan wachtend op ijs gelegd. Het mist mijn lichaam, mijn harteklop, mijn bloed. Voor even maar. De verhuizing gebeurt snel. Snel, maar met ambachtelijke precisie. Ik hoop dat het zich daar gauw thuis voelt. Ik heb voor de nieuwe eigenaar een boodschap meegegeven: zorg goed voor hem.
Maar voor nu wens ik hem goedenacht. Hem, is het een man? Of moet ik opnieuw beginnen: Stapt zij zo dadelijk ook haar bed in ~
Nephros III
DUBBEL
Een been is te missen, een arm ook. Met hulpmiddelen kun je er mee verder. Een oor eraf maakt alles monotoon, komt muziek flauwer binnen. En ’n oog eruit, haalt de echo van het kijken weg. Maar een nier minder, dat doet weinig, daarvan heb ik er twee gekregen, één om er weg te kunnen geven.
