De tweelingzussen Janny en Thea (71) groeiden op in een groot gezin van tien kinderen. Janny en Thea hadden altijd al een bijzondere band. Maar dat Thea ooit een nier aan Janny zou afstaan, dat hadden ze van tevoren nooit verwacht. Janny werd op latere leeftijd namelijk getroffen door nierfalen. Door eiwitverlies werden haar nieren aangetast. Toen op een bepaald moment de nierfunctie heel erg laag was, moest er iets gebeuren. De dokter vertelde dat Janny moest nadenken over een niertransplantatie.
Onbegrip
“Ik dacht dat het nooit ging lukken om een nier te doneren”, vertelt Thea. “Ik had altijd wel ditjes of datjes, pijn aan mijn buik. Maar tijdens de controles bleek dat alles toch goed was. Ik vond het wel eng hoor, ik kwam daarvoor nooit in het ziekenhuis. Toen Thea aan haar kinderen vertelde dat ze een nier zou doneren aan haar zus schrokken ze: “Ma wat ga je nou doen, je doet alsof je een pak suiker weggeeft.” Thea kon alleen maar zeggen: “Maar dat doe je toch voor je zus.” Thea’s kinderen groeiden gelukkig langzaam toe naar haar beslissing en stonden volledig achter haar.
Samen de niertransplantatie tegemoet
Het voorbereidingstraject ging volgens Thea razendsnel. “In december 2013 begonnen we met de voorbereiding en in september 2014 vond de transplantatie plaats. Ik vond het fijn dat het zo snel ging. Toen ik eenmaal de beslissing had genomen had ik zoiets van ‘het moet maar gebeuren.” Janny vond het soms juist wat lang duren. “Als er een kwaaltje werd ontdekt gedurende het traject, moest ik langs een andere specialist en zo was ik al snel weer twee maanden verder. In de tussentijd zakte mijn nierfunctie en ging het steeds slechter. Het was spannend of de transplantatie nog zou lukken voordat ik moest starten met de dialyse.”
Een prachtig niertje
Gelukkig lukte het om dialyse te voorkomen. Janny kon op tijd getransplanteerd worden. De dag van de operatie ging vlug voorbij. Thea werd als eerste geopereerd. Voordat Janny geopereerd werd, had ze gehoord dat de operatie van haar zus goed verlopen was. Dat was een hele opluchting. “Het niertje ziet er prachtig uit”, zei de chirurg. Pas de volgende dag werden de zussen weer herenigd. Tijdens het herstel lagen ze ieder op een andere kamer, zodat ze volledig tot rust konden komen. Het was wel fijn om elkaar de volgende dag weer even te kunnen zien. Thea had wel pijn na de operatie, maar na drie dagen mocht ze al naar huis. Ze bleef bij haar dochter, zodat die voor haar kon zorgen. Maar het herstel ging snel. “Ik zou het zo nog een keer doen, als ik nog een nier over had”, zegt Thea.
Weer fit
Janny knapte snel op. Meteen na de operatie voelde ze al dat het goed was gegaan. “Ik had gelijk warme voeten. Daarvoor had ik het juist altijd erg koud.” Nu, drie kwart jaar later doet de nier het nog steeds goed. “Ik hoor weleens verhalen van mensen waarbij de nier afgestoten is. Dat vind ik wel eng. Ik wil het liever niet weten. Maar het gaat al een hele poos goed. Ik merk ook dat ik weer veel meer trek heb en dat ik eten weer lekker vind. Ik ben al bijna acht kilogram aangekomen sinds de transplantatie.” Ook Bert, Janny’s echtgenoot, ziet dat zijn vrouw zich stukken beter voelt. “Het is vervelend om je vrouw zo ziek te zien, vooral omdat je niets kan doen, behalve erover praten en afwachten tot de transplantatie geweest is. Nu is ze weer fit en wordt ze zelfs alweer een beetje bijdehand.”
Bedankjes
Na afloop van de transplantatie stuurde Janny een brief naar haar zus en alle andere familieleden, waarin zij schreef hoe blij ze was met de nier van haar zus. Bert, maar zeker ook de rest van de familie, vinden het geweldig wat Thea voor haar zus heeft gedaan. “Dat laten ze ook wel merken hoor”, vertelt Thea. “Ik kreeg een hoop WhatsApp- en Facebookberichtjes. En Aad, de broer van Janny en Thea, regelde een weekje weg in Putten voor ons. Daar konden we heerlijk genieten van de natuur en de rust. Dat hadden we volgens hen wel verdiend na een bewogen jaar.”
