Yvonne (56) ontving vorig jaar een nier van haar man, Richard. “Ik ben er zo gelukkig mee! Dat is haast niet onder woorden te brengen”.
Overvallen door ziekte
Yvonne kreeg in 2011 te horen dat ze nierpatiënt was. Een zeer hoge bloeddruk had haar nieren aangetast. “Ik woog nog maar 47 kilo en was erg zwak. Ik werd meteen opgenomen in het ziekenhuis”. Een half jaar voorafgaand aan deze dag, leek er bij een bloeddruk meting nog niets aan de hand. Yvonne werd overvallen met het idee dat ze nierpatiënt was. Haar nieren werkten nog maar 8% en ze moest acuut dialyseren.
Verder weg dan ooit
Niertransplantatie leek voor Yvonne verder weg dan ooit, omdat ze lichamelijk erg zwak was. Voordat Yvonne in aanmerking kwam voor niertransplantatie moest ze flink aankomen. “Ik moest gevulde koeken en marsen eten, maar het smaakte helemaal niet. Ik voelde me zo moe en ziek, ik at het om in leven te blijven”. Daar bovenop werden er tijdens de vooronderzoeken voor transplantatie de nodige gezondheidsproblemen vastgesteld. Yvonne kreeg een hoop te verduren. Twee jaar heeft het geduurd voordat ze was aangesterkt en in aanmerking kwam voor transplantatie.
Acceptatie
Maar wilde ze dat wel; een niertransplantatie… levende nierdonatie, cross-over donatie. De termen vlogen om haar oren. Dit betekende dat ze misschien wel een nier zou ontvangen van een dierbare. Toch iets wat ze even wilde laten bezinken. “Maar het leven is me lief, ik wilde verder. Mijn man stond meteen open voor nierdonatie. Al kan ik je maar de helft van je leven teruggeven, zei hij. Ook een vriendin van me wilde haar nier eventueel aan me afstaan. “Dat is heel wat als iemand tegen je zegt; ik moet even met je praten, ik wil graag mijn nier aan je afstaan. Dan sta je perplex en weet je even niet wat je moet zeggen.”
Opeens was het zover…
“De nier van mijn man paste precies! We hebben samen het gehele donatietraject doorlopen. De nier van mijn vriendin was ook geschikt, maar we besloten eerst met mijn man verder te gaan. Toen verliep alles in een razend tempo. Van maart tot en met oktober vonden de voorbereidingen plaats. In oktober was alles afgerond en kon ik op de wachtlijst voor de operatie. Omdat er een operatie uitviel konden we twee weken later al terecht. Opeens was het zover…”
Helder en gelukkig
“De grootste angst had ik op de transplantatiedag zelf, toen Richard naar de operatiekamer ging. Hij doet het allemaal voor mij, als hem iets overkomt zou ik het mezelf nooit vergeven. Toen ik zelf naar de operatiekamer ging hoorde ik dat alles goed ging met mijn man. Toen viel er een last van mijn schouders en ging ik heel relaxed de operatie in. Na de operatie voelde ik me helder en heel gelukkig.”
Lekker wandelen in het Kralingse bos
Vlak na de niertransplantatie was Yvonne weleens bang dat haar nier beschadigd zou raken. Ze wilde haar nier zo veel mogelijk beschermen. Inmiddels heeft ze die angst niet meer. Wel zorgt ze heel goed voor haar nier. Zo heeft ze besloten te stoppen met paardrijden en ook vermijd ze rokerige ruimtes. “Op een verjaardag waar veel gerookt wordt, ga ik op het balkon zitten. En verder maak ik heerlijke wandelingen door het Kralingse bos samen met een vriendin. Gedane schade aan het lichaam blijft, maar wat een verschil in levenskwaliteit met mijn toestand voor de transplantatie!”
Dankbaar
Richard maakt het ook goed. Hij heeft zijn werk langzaam kunnen opstarten. Fysieke werkzaamheden werden in het begin zoveel mogelijk gemeden, zodat de focus volledig op het herstel lag. Met kerst gaf Yvonne een oorbel in de vorm van een nier aan haar man. Ze wilde hem heel graag op deze manier bedanken. Het was een emotioneel moment, als ze eraan terugdenkt. “We zaten met het hele gezin bij elkaar toen ik hem het bedankje gaf; mijn ouders, kinderen, schoondochter en schoonzoon. Dit leek het jaar daarvoor nog niet binnen handbereik. Ik ben hem zo dankbaar, daar heb ik geen woorden voor”.
