Tekstgrootte A A A

“Een bijzondere ontmoeting veranderde onze levens”

Tijdens een medische keuring voor werk werd een hoge bloeddruk geconstateerd bij Cees (61). Voordat Cees het wist zat hij bij een internist. De internist vertelde hem dat hij cystenieren had. Dat is een erfelijke nierziekte waarbij de nierfunctie slechter wordt door vochtblaasjes in de nieren. Twee tot drie jaar zou zijn nier nog meegaan dacht de internist.  Voor Cees stond de wereld even stil. Dertien jaar later volgde een transplantatie. Dialyse bleef hem bespaard.

In plaats van twee tot drie jaar functioneerde de nier van Cees wat langer. Pas na 10 jaar begon zijn nierfunctie flink af te nemen en moest hij nadenken over een behandeling. Bij een voorlichting over dialyse liep hij weg: “Hier was ik nog helemaal nog niet aan toe, al die apparaten en hoe dat dan werkt”. Cees ging op zoek naar een donor. “Met een grapje probeerde ik soms nierdonatie ter sprake te brengen bij mensen in mijn omgeving. Hopend dat iemand een keer serieus erover zou nadenken”.

Vakantie

Op vakantie in Calella kwamen ze elkaar tegen: Cees en Ingrid. Het was Cees zijn laatste vakantiedag en Ingrids eerste, maar het klikte. Die klik veranderde al snel in een relatie. De ziekte van Cees zette Ingrid aan het denken. Ze was al jaren bloeddonor en sinds haar 18e stond ze ingeschreven in het donorregister, zou ze haar nier afstaan? “Wat als mijn kinderen ooit een nier nodig hebben?” Ingrid ging op onderzoek uit en zette voor- en nadelen op een rijtje. Ze kwam erachter dat haar kinderen weinig risico liepen op een nierziekte. Uiteindelijk nam ze de dappere beslissing om haar nier af te staan. Na alle voorbereidende onderzoeken bleek Ingrid een geschikte donor voor Cees te zijn.

Een wereld op zich

Op de dag van de opname voelde Ingrid zich opgelucht en blij. “Eindelijk was het dan zover”. Cees had dat gevoel helemaal niet, hij was juist heel stil en vond het spannend. Maar na de operatie voelde hij zich kiplekker. “Ik merkte meteen dat de nier werkte. Al het opgehoopte vocht in mijn lichaam verdween als sneeuw voor de zon”. Met Ingrid ging het iets minder goed. Ze had tijdens de operatie bloed verloren en had tijd nodig om te herstellen. Cees maakte zich zorgen om haar. De tijd in het ziekenhuis heeft een bijzondere indruk op Ingrid achtergelaten. Ze had veel contact met andere patiënten. Zoveel dat ze soms haar eigen herstel vergat. Ze deelden blijdschap en verdriet. “Ja, de afdeling was een wereld op zich, met veel bijzondere en krachtige mensen”.

Samenwonen

Sinds een maand wonen Cees en Ingrid samen. Ingrid is weer gedeeltelijk aan het werk, maar denkt nog regelmatig terug aan de heftige tijd. Geen moment heeft ze spijt van haar beslissing om te doneren. Als ze nog een nier over had dan zou ze het zo weer doen. En Cees, met Cees gaat het goed. Door de nieuwe nier heeft hij een nieuw leven gekregen. Hij is druk met de verhuizing en heeft de hele vloer zelf gelegd. Wie had dat vorig jaar durven hopen.

Lees meer ervaringsverhalen

Reageer op dit artikel

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Verplichte velden zijn gemarkeerd met *

*

*