Tekstgrootte A A A

Nieuw Leven: een verslag van een anonieme nierdonatie

Mevrouw Boot (78) heeft vrijwillig haar nier gedoneerd aan een onbekende. Ze heeft hierover zelf een verslag gemaakt.

Korte geschiedenis

Eind 2016 las ik in Trouw de verhalen van 2 ouderen, die anoniem een nier gedoneerd hadden. Blijkbaar viel dat bij mij op vruchtbare bodem, want de volgende dag belde ik al naar het Erasmus MC onder wat voor omstandigheden bij de gever ze een nierdonatie zouden aanvaarden. We leverden onderling schriftelijke informatie uit en dat leidde tot een eerste afspraak. Een aantal maanden na het eerste telefoongesprek was alles rond en wilden ze mijn rechter nier graag doorgeven. Ze hadden na 6 bezoeken van mij heel veel gegevens, zodat ze bijvoorbeeld afstoting bij de ontvanger zoveel mogelijk konden voorkomen en een gezonde donor achter konden laten. Die gegevens zijn naar Eurotransplant in Leiden gestuurd en daar zochten ze uit hoe ze met mijn nier zoveel mogelijk nierpatiënten via dominotransplantatie konden helpen.

Ongeveer 2 weken vóór de operatiedatum konden ze mij meedelen dat mijn ontvanger in het Erasmus MC zou zijn en dat er, als er geen onverwachte tegenslagen zouden zijn, ik die dag mijn nier kon afgeven. Er waren 3 gevers, waaronder ik, en 3 ontvangers bij de niertransplantatie betrokken. De andere 2 gevers waren geen Samaritaanse gevers, want zij gaven eigenlijk aan een familielid of vriend(in), maar dat paste niet direct.

De dagen rond de operatie

Daags voor de operatie ging ik met een vriendin met het openbaar vervoer naar het Erasmus MC in Rotterdam. Die vriendin is 2 weken ouder dan ik en ook weduwe. Toen ik haar 8 maanden eerder vertelde, dat ik als ik goedgekeurd zou worden een nier ging doneren, was haar eerste reactie dat zij mij zover mogelijk zou begeleiden. Zij zou zelf alleen aan familie of een heel geliefde vriend(in) een nier doneren. Ze had al genoeg aan haar buik en elders gehad, zodat ze wat ik deed nooit zou doen.

We deden het hele traject samen. Ik werd klaar gemaakt voor de operatie. Mijn vriendin logeerde in het ziekenhuis.

Op de operatiedag mocht ik vanaf 12 uur ‘s nachts niets meer gebruiken. Mijn vriendin was bij me toen ik richting operatiekamer werd gereden. Om 8 uur moest zij afscheid van mij nemen en ging ik de operatiekamer in. De chirurg, dr. Terkivatan, deed de HARP-operatie (kijkoperatie met hand-assistentie en daardoor hoeft men niet door het buikvlies heen). Zij had daags ervoor en ‘s middags na de operatie een praatje met mij. Ik had helemaal geen angst voor de operatie. Om half 1 lag ik weer op mijn kamer. Men controleerde van alles, onder andere mijn urine op de eerste dag. Ik kon een morfine-pompje gebruiken, wat ik 2x deed en verder kreeg ik paracetamol en dagelijks iets tegen trombose.

Toen ik 2 dagen na de operatie ontlasting had, mocht ik ‘naar huis’. Mijn jongste zus (67) en haar echtgenoot waren om 12 uur bij ons om ons op te halen en brachten ons naar het huis van mijn vriendin. (Ik mocht nog niet met het openbaar vervoer.) Bij haar bleef ik 2 nachten. Na 6 dagen en 5 nachten was ik weer alleen thuis. De volgende dag gebruikte ik geen paracetamol meer. Ik deed wat boodschappen en ‘s avonds kwam mijn vriendin met een door haar gemaakte maaltijd bij me eten.

10 Dagen na de operatie liep ik langs bovenstaande brug (dichtbij mijn huis) en fietste ik zo’n 8 km. Met wandelen startte ik na 4 weken met 8,5 km en dat was na 9 weken al 23 km op 1 dag. Aan het plassen merk ik niet dat ik maar 1 nier meer heb.

Voor de operatie

Wat werd er verteld en onderzocht tijdens de 6 bezoeken aan het Erasmus MC vóór de operatie? Mijn vriendin en ik gingen 6x naar het Erasmus MC en hadden meestal meerdere afspraken op 1 dag. We sliepen 5x de nacht ervoor bij Stayokay, 1x konden we op 1 dag op en neer. Zelf ging ik nog 2x extra. De eerste keer om het ziekenhuis te verkennen en me in te laten schrijven, de laatste keer naar een voorlichting over anesthesie.

Ik sprak met de coördinator niertransplantatie, met de nefroloog, met de maatschappelijk werker (over dat ik onkosten moest declareren, want de donatie mocht mij geen geld kosten), met 2 psychologen, met een chirurg, met een anesthesist. Er werd bloeddruk gemeten en van alles gezocht in bloed en urine. Er werden foto’s van mijn longen en een hartritme-filmpje gemaakt en tot slot 3 scans in plaats van 1, omdat ze toch van mijn nieren meer wilden weten dan dat de eerste scan liet zien.

Ik moest 2x, in totaal ca. 3 uur, naar de psycholoog en dacht, omdat ik nog een keer moest komen, dat ik afgekeurd zou worden, maar ze bleken de eerste keer gewoon niet klaar te zijn. Ik zou het vervelend gevonden hebben als ik om psychologische redenen afgewezen zou zijn. Zelf was ik het bangste voor de anesthesie in verband met een mogelijk delier, maar werd gerustgesteld. Ik vond 3 maanden wachten na de goedkeuring lang duren, maar ik had dat wel kunnen weten.

Na de operatie werd ik thuis 2x gebeld door ‘heelkunde’ en ging ik daar onlangs op controle, ook ben ik nog bij de verpleegkundig specialist nefrologie geweest.

Een nier van een levende donor gaat gemiddeld dubbel zo lang mee dan van een dode donor.

Emoties

Hoe zit het met mijn emoties? Bij mij gaat alles meer via mijn verstand dan via mijn gevoel, maar toch…. Toen ik eind oktober Trouw las, dacht ik: “Zo kan ik als 78-jarige nog echt iets voor iemand betekenen en daar na afloop net als op veel andere dingen in tevredenheid op terugkijken.”

Ik hoefde als weduwe geen rekening te houden met een partner en geloofde er niet langer hulpbehoevend door te worden dan wanneer ik het niet zou doen, misschien wel wat eerder. Ikzelf ben heel gezond en mijn 3 zoons en 7 kleinkinderen lijken nu geen nier nodig te hebben.

Op nieuwjaarsdag 1966 stierf door anencephalie mijn eerste kind (Adrianus Nicolaas), die ik ruim 8 maanden gedragen had. Men vond het beter dat ik hem niet zag. Hij leefde nog zo’n 9 uur. De envelopjes voor de geboortekaartjes waren al geschreven. Ik was toen 26. Nu ben ik 3 x 26 en gaf ik opnieuw na een wachtproces van ruim 8 maanden nieuw leven aan iemand, die ik niet ken en waarschijnlijk met een betere afloop dan de eerste keer. Dat doet mij goed.

Ik kijk met een goed gevoel op mijn verleden terug en hoop blij te zijn met elke dag die ik nog leef.

Reacties op dit artikel (2 reacties)
  1. Mw. I. Luttik ( Ineke)

    Mevrouw Boot, bewondering en diep respect voor wat u heeft gedaan.
    Ook zoals u uw verslag heeft geschreven, mogelijk maakt het anderen attent dat ook zij een naaste kunnen redden van de dood. Want in feite heeft u het leven gered van een Nierpatiënt, die u zeer dankbaar zal zijn omdat zij/ hij door uw Nierdonatie een nieuwe kans heeft gekregen om te “LEVEN”!<3 <3

  2. Kitty van Delft

    U bent een engel

Reageer op dit artikel

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Verplichte velden zijn gemarkeerd met *

*

*