Tekstgrootte A A A

“Hoe kan hij me bedanken?”

Tijdens een bijeenkomst van een nierpatiëntenvereniging, waar mijn partner André een toespraak hield over zijn boek ‘Dansen in het Zand’, sprak ik met verschillende patiënten en familieleden over ‘donatie bij leven’. Ontroerende gesprekken waarvan één gesprek me altijd bijgebleven is. Een man vertelde mij dat zijn broer hem aangeboden had zijn nier te geven. “Wat geweldig!”, reageerde ik enthousiast. “Zijn er al onderzoeken gedaan of het mogelijk is?”. “Nee,” zei hij, “Ik heb het geweigerd.”“Waarom heeft u het geweigerd?”, vroeg ik hem. Hij wreef met zijn hand over zijn kin, keek naar de grond en zei aarzelend: “Ik weet niet hoe ik hem moet bedanken…”

Durven ontvangen

Jullie kunnen je wel voorstellen dat dit me erg ontroerde. Het liet me niet los. Hoe moeilijk is het om een nier te ontvangen? Ik denk dat het nóg moeilijker is, dan om een nier te geven. Hoe voelde het voor zijn broer dat hij weigerde? Zijn broer had hier goed over nagedacht en had bedacht dat hij de oplossing kon bieden om zijn dierbare broer weer een gezond leven te schenken. Hij voelde zich misschien wel schuldig. Waarom is mijn broer ziek en ik niet? Voor mij zou hij toch hetzelfde doen? Door de weigering explodeerde zijn plan om hem te helpen. Wat doet dat met iemand die zo sterk voor iemand opkomt? Weiger je uit broederliefde, óf ontneem hem zijn weloverwogen wens zijn ware broederliefde te tonen?

Ik ben van mening dat je bent wie je beschermt, voor wie je opkomt. Als je hulp weigert, ontken je in wezen wie de ander is of wilt zijn. Als je een nierdonatie weigert, omdat je niet weet hoe je jouw potentiële donor moet bedanken, kun je dan wel leven met jouw ontkenning van diens diepste wezen?

Dilemma’s

Ik begrijp de dillema’s voor beide partijen. André en ik hadden ook dillema’s. Hij had al drie keer een niertransplantatie ondergaan en telkens was de ziekte na een aantal jaar weer teruggekomen. Toch waren die jaren, in de periodes dat hij gezond was, heel fijne jaren geweest waarin we bijzonder gelukkig waren. Juist omdat de niet-vanzelfsprekendheid daarvan ons inmiddels wel duidelijk was geworden.

Toen hij voor de vierde keer ziek werd en ik mijn nier aanbood, wilde hij er in eerste instantie niets van weten. Hij voelde zich zo ontzettend verantwoordelijk voor mij. En schuldig omdat zijn ziekte ons in die positie bracht. Hij was zo bang dat mij iets zou overkomen. Dat zijn ziekte mij zou beschadigen. Maar ik voelde me heel ongelukkig omdat hij ziek was. We leden samen. En ik was bang voor de toekomst. Ik had er alles voor over om nog ‘een paar’ gezonde jaren met elkaar te hebben.

Keuzes

Er waren twee keuzes: Geen niertransplantatie, door blijven gaan met die slopende dialyse en wellicht veel te lang wachten op een postmortale nier, óf toch die kans met beide handen aangrijpen. Uiteindelijk heeft André zijn angst overwonnen en mijn aanbod geaccepteerd. Mijn ‘stevige’ aandringen is niet voor niets geweest, het gaat nu beter met André dan ooit. Zijn bloedwaarden zijn die van een jonge gezonde vent. De ziekte komt niet meer terug. Wij vieren dit jaar ónze tiende ‘verjaardag’. Wij gaan nu samen voor het hoogst haalbare in ons leven.

En hoe heeft hij mij bedankt?

Nou gewoon, door samen met mij die dingen te doen die aanvankelijk niet meer mogelijk waren, zoals: actieve en avontuurlijke vakanties maken, zeezeilen, duiken, bergtochten, leuke weekendjes bedenken, heerlijk uit eten gaan, of zelf een heerlijk maaltijd voor me klaar maken. Gewoon onbelemmerd  genieten van het leven! Samen vrij. En door weer in staat te zijn fulltime te werken. Dat is het mooiste wat hij mij kan geven. Daarmee bedankt hij me meer, dan met wát dan ook…

Lees meer ervaringsverhalen

Foto: gemaakt door Hermien Lam

Samen Duiken: André en José

Reacties op dit artikel (1 reacties)
  1. Annemarie Verhoef Rijswijk

    Geweldig om op de duikfilm te zien, dat je heel veel kunt en vooral weer een vrij leven hebt als je een nieuwe nier hebt mogen ontvangen. Verleden jaar heb ik een nier van mijn moeder gekregen. Het heeft me ander half jaar denken en praten gekost voordat ik aan een transplantatiegedachte toe was en een nier van haar kon aannemen. Ze was per slot al 77 jaar, dus al meer kwetsbaar dan een jonger iemand. Bij doorvragen waarom, vertelde zij mij dat zij het al meteen wist, toen de ziekte bij mij zich 13 jaar geleden openbaarde. Zij vond het idee afschuwelijk dat ik, haar kind, eerder zou komen te overlijden dan zij en dat zou zij vreselijk gevonden hebben. Zo waren er voor haar meerdere redenen en het kwam er op neer dat ik haar diep, maar dan ook diep ongelukkig zou maken als ik de nier zou weigeren. Mijn weigering zou voor haar onacceptabel tot onleefbaar zijn geweest. Nu, na precies een jaar eten we op 7 augustus taart met één kaarsje en vieren we het leven elke dag nog bewuster. En we zijn beiden, samen met onze partners heel erg gelukkig. Ook achteraf is het voor ons de juiste beslissing geweest. Heel veel eerlijk praten, de emoties die komen accepteren, en doorpraten totdat je allebei (donor en ontvanger) voelt dat het goed is en dat het een onvoorwaardelijk geschenk is.

    Ik wens iedereen die zich in dit proces bevindt veel moed en doorzettingsvermogen toe, met de wens: blijf praten en van gedachten wisselen tot je er alle twee uit bent.
    Annemarie Verhoef, Rijswijk

Reageer op dit artikel

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Verplichte velden zijn gemarkeerd met *

*

*