Column door een anonieme nierdonor
Ik heb ervoor gekozen om mijn nier af te staan, geheel belangeloos, aan iemand voor mij onbekend. Dit wordt ook wel altruïstische- of Samaritaanse donatie genoemd.
Kiezen voor anonieme nierdonatie
Voor mij was dit een hele logische keuze. Ik ben al jaren bloed- en plasma donor, ook sta ik ingeschreven bij de stamcelbank. Het afstaan van mijn nier voelt voor mij heel normaal. Jaren geleden zag ik “De Grote Donorshow” van BNN. Ik vond het fascinerend dat ik van dat tv programma leerde dat leven met 1 nier mogelijk is. Vanaf dat moment (tv-uitzending in 2007) heb ik altijd geweten ooit een nier af te willen staan. Het afstaan van mijn nier heeft niet iemands leven gered. Ik heb zelf niemand gered. Ik ben afhankelijk geweest van een geweldig team van specialisten, zo ook de ontvanger van mijn nier. Ik was niet de enige schakel in deze nierdonatie.
Mijn grootste drijfveer om tot deze donatie over te gaan was kwaliteit van leven. Ik vond het zeer belangrijk dat iemand weer zijn kwaliteit van leven terug kreeg door het ontvangen van mijn nier. Niet alleen de nierpatiënt krijgt kwaliteit van leven terug, maar zijn gehele familie krijgt zijn dierbare terug. Een oma kan haar kleinkinderen weer voorlezen, een opa kan weer voetballen, een vader kan weer stoeien, een moeder kan weer dansen, een kind kan weer spelen.
Een onbekende helpen
Ik weet niet wie er nu met mijn linker nier rondloopt. Het is niet iets wat mij bezig houdt. Tijdens het screeningstraject heeft er ook een psychologisch gesprek plaatsgevonden. In dit gesprek is er vooral nagegaan hoe om te gaan met de anonimiteit nu en in de toekomst. Tijdens de vooronderzoeken in het ziekenhuis voelde ik mij ongemakkelijk als gezonde vrouw tussen de patiënten in wachtkamers.
De week voor de donatie heb ik voor het eerst aan “mijn ontvanger” gedacht. Zou hij nog net zoveel als ik, aan het regelen zijn alvorens de operatie? Is hij zenuwachtig? Is het voor hem extra spannend, omdat ik mij zelfs nog op de operatietafel terug zou kunnen trekken, of is er vooral euforische blijdschap? Heeft zijn familie al taart en slingers in huis gehaald? Is mijn ontvanger wel een hij?
De meest voorkomende opmerking gedurende dit proces was : ‘Voor een familielid of vriend zou ik het direct doen, maar nooit voor een onbekende!’.
Eigenlijk kon ik niet zoveel met deze opmerking. Ik vraag mensen niet hetzelfde te doen. Ik snap wel dat mensen het heftig vinden. Hierin merk ik vooral dat deze eerlijke opmerking de eerste pure gedachte is die in mensen opkomt. Wanneer ik uitleg heb gegeven, ontstaat er wat meer begrip en wordt mijn keuze minder gek bevonden.
Ik ben blij met de anonimiteit die er is. Ik zit niet zo te wachten op de eeuwige dank van “mijn ontvanger” en eventuele kerstdiners die bezocht moeten worden na de verplicht ontstane relatie. Het voelt voor mij heel rustig. Ik voel me er goed bij. Ik ben niet dagelijks bezig met de nierdonatie. Vergeet soms dat het is gebeurd. Ik ben erg blij dat ik dit gedaan heb. Het heeft voor mij maar een paar weken “gekost”. Mijn ontvanger was waarschijnlijk al jaren ziek. Kleine moeite, groot plezier.
Na de nierdonatie
Na mijn operatie hoorde ik ’s avonds van de chirurg dat mijn nier werkte bij mijn ontvanger. Ook enkele dagen daarna vertelde een verpleegkundige dat mijn waardes alsook die van de ontvanger super goed waren.
Ik hoop dat mijn ontvanger nog jarenlang een werkende nier zal hebben!
