Willemijn heeft al de nodige ellende gehad. Ze werd geboren met een open ruggetje en had daardoor beperkingen. Al 8 maanden na haar geboorte werd ontdekt dat ze ‘reflux’ had. Dit houdt in dat de urine terug blijft stromen naar de nieren en had als gevolg dat Willemijns nieren steeds verder gingen uitzetten. Ze moest daarom katheteriseren, zodat haar blaas helemaal geleegd kon worden. Dit betekende dat Willemijn altijd hulp nodig had bij een toiletbezoek. Op haar dertiende kreeg Willemijn een navelstoma. Dit zorgde ervoor dat ze zelf kon katheteriseren via de navel. “Je komt dan ook op een leeftijd dat je niet meer geholpen wilt worden door andere mensen”. “Ik vond het helemaal niet leuk als de verpleegkundige langs moest komen om me te helpen mijn blaas te legen.” Ook haar moeder vond het fijn dat Willemijn op die manier wat zelfstandiger kon zijn. “Het gaf haar meer vrijheid”. “Ze kon nu bijvoorbeeld ook een keer bij oma gaan logeren, zonder dat ze hulp nodig had van een verpleegkundige.”
Achteruitgang
Toen Willemijn 25 werd, zag de uroloog dat de nierfunctie daalde en werd het tijd om naar een nefroloog te gaan. Op de poli kregen Willemijn en haar moeder te horen dat ze een niertransplantatie nodig had. “Dat kwam nogal rauw op ons dak vallen”. “We wisten wel dat de nierfunctie gedaald was, maar we wisten niet dat het zó slecht ging.” Het werd aangeraden om meteen naar een levende nierdonor te zoeken. Op die manier kon dialyse voorkomen worden. Een niertransplantatie zonder vooraf te dialyseren levert uiteindelijk vaak de beste levenskwaliteit op.
Deel van jezelf
Willemijns moeder besloot daarop om een nier af te staan. “Je kind is een deel van jezelf.” “Het was voor mij vanzelfsprekend.” Gelukkig verliepen de voorbereidingen soepel. Willemijn had bloedgroep AB en kon daardoor makkelijk mijn nier ontvangen. De tijd tussen ‘het groene licht voor transplantatie’ en de operatie vond Willemijn erg spannend. Ze was bang dat ze achteruit zou gaan gedurende het wachten op de operatie. “Ik was bang dat mijn leven dan voorbij zou zijn.” Gelukkig zorgde haar moeder voor een welkome afleiding, door haar mee op reis te nemen naar Curaçao. Daar gingen ze dolfijnen aaien. “Ik wilde altijd al weten hoe dolfijnen voelen.”
Al bijna vijf jaar een nier
Na de operatie had Willemijn weer veel meer energie. Vlak na de operatie traden er wel wat complicaties op, waardoor Willemijn lang heeft moeten wachten voordat de nier echt goed werkte. Er was namelijk een vernauwing van de nier naar de blaas. De moeder van Willemijn knapte na de donatie juist heel snel op. “Na zes weken was ik alweer aan het werk.” Het was moeilijk voor haar om te zien dat het nog niet zo goed ging met haar dochter, maar ze legde zich er ook bij neer dat ze er op dat moment niks aan kon doen. Het heeft even geduurd, maar na een ingreep herstelde Willemijn geleidelijk. Inmiddels werkt de nier van Willemijn al bijna 5 jaar.
Symbool van verbondenheid
Als de nier daadwerkelijk vijf jaar werkt laten Willemijn en haar moeder een tatoeage zetten als symbool voor hun verbondenheid. Willemijn heeft nog meer tatoeages die voor haar een grote betekenis hebben. Eén daarvan is het yin-yang symbool. De ene kant staat symbool voor de donkere tijden waarin ze geen energie had. De andere kant staat symbool voor de energieke momenten in haar leven. Momenteel overheerst gelukkig vooral de lichte kant van het yin-yang symbool. Willemijn voelt zich energiek en geniet van haar werk in de kringloopwinkel en bij het paardenpension.
